W końcu wybrałem się na pieszą wycieczkę z Barda do Kłodzka. Jest to chyba jeden z najlepszych pomysłów, gdy ma się zamiar korzystać tylko z komunikacji publicznej z Wrocławia. W tym wypadku zarówno przez Bardo , jak i Kłodzko przebiega jedna z  dość uczęszczanych linii kolejowych.   Samo wędrowanie   z Barda do Kłodzka zajmuje 5-7 godzin.

Z Barda szlak biegnie ostro pod górę,  drogą krzyżową do kapliczki Matki Boskiej Płaczącej mijając po drodze Źródełko Marii. Cała trasa składa się właśnie z tego ostrego podejścia na początku,  ścieżki idącej granią rozdzielonej pośrodku przez Przełęcz Łaszczowa, oraz ostrego  zejścia żółtym szlakiem na końcu. Środkowa część była podobno kiedyś granicą – trzeba przyznać że bardzo naturalną.

Mogłem się o tym przekonać gdy pomyliłem ścieżki i zboczyłem ze szlaku. Zrobiłem wtedy coś najbardziej nienaturalnego w moim życiu – użyłem smartfona z aplikacją, która naprowadziła mnie  na miejsce, gdzie moja ścieżka jest najbliżej szlaku, oraz nie ma tam zbyt dużo drzew.  Piszę to ku przestrodze innych wielbicieli techniki: świat na zdjęciu satelitarnym to nie to samo, gdy trzeba wspiąć sie po śliskiej glinie prawie pionowo pod górę.

Byłem przemęczony więc wziąłem sobie urlop. Postanowiłem, że udam się na pieszą wycieczkę po Górach Bardzkich, gdzie dojadę pociągiem. Niestety , jak się później okazało – zadanie mnie przerosło. Nie podołałem największemu wyzwaniu – wstać o 5:00 i jechać na dworzec. Wstałem około jedenastej, ale za to byłem wyspany.  Ponieważ nie miałem już rozsądnego połączenia do Kłodzka, postanowiłem pojechać w inne góry …Kocie Góry. Użycie słowa “góry” do wzniesień poniżej 300 m. n.p.m. zawsze wydawało mi się przesadzone. Mimo tego, jak pisał Norman Davies w  Mikro-Kosomsie, nieistniejąca już kolejka wąskotorowa do Trzebnicy, była ulubioną trasą przedwojennych mieszkańców Wrocławia. Zawsze mnie ciekawiło dlaczego tak było- nie lepiej pojechać w Sudety, albo chociaż na Ślęże ? Podobno, wyjaśnieniem miało być wino i szparagi, które były tam zarówno produkowane jak i spożywane. Niestety mimo reaktywowania winnic w okolicach Trzebnicy, wino jest tam wciąż mało popularne. Ja jednak postanowiłem sobie pochodzić:  pojechać koleją do Trzebnicy i przejść czerwonym szlakiem do Obornik Śląskich i  wrócić również koleją.

Do Trzebnicy dojechałem pociągiem, a dokładniej szynobusem. Podstawowa różnica polega na tym, że szynobus posiada tylko jedną ubikacje -w tym wypadku zamkniętą z powodu awarii. Ale sam pojazd sprawiał miłe wrażenie.

W Trzebnicy na dworcu nie było drogowskazów ani  żadnych informacji o szlakach pieszych. I gdzie ten czerwony szlak ? Na szczęście znam trochę Trzebnicę.

Najpierw udałem się do Bazyliki Świętej Jadwigi w Trzebnicy. Jest ona jedną z najpiękniejszych świątyń w Polsce, przez co przyciąga sporo turystów i pielgrzymów. Pod sanktuarium znajdziemy drogowskazy szlaków pątniczych i rowerowych. Nie znajdziemy jednak czerwonego szlaku pieszego. Prawdopodobnie powodem jest to, że na starych mapach szlak ten jest nazywany “Szlakiem Polskiej Armii” – widocznie tej armii nie było po drodze do kościoła 🙂

 

Na przeciwko sanktuarium, przy pl. Piłsudskiego 1 znajduje się Punkt Informacji Turystycznej. Jest to jedyny znany mi taki punkt na świecie, który jest czynny od poniedziałku do piątku 7:00-15:00. Ale za to dają tam prawdziwe mapy – składane arkusze a nie wydzierane kartki ! Tam też dowiedziałem się gdzie zaczyna się szlak czerwony, ale nie ma tam co iść, gdyż i tak tam nie przejdę z powodu budowy drogi ekspresowej S5. Poradzono mi abym poszedł  przez  Marcinów do Rzeptowic zwykłymi drogami, a dalej już znajdę czerwony szlak. Cały czas miałem iść drogami asfaltowymi, ale mało uczęszczanymi.

Po drodze mijałem pokryte owocami jabłonie w sadach. Zastanawiam się, czy urządzone  z głowa restauracje podające cydr, nie mogły by zastąpić tych przedwojennych z winem.

W Marcinowie zobaczyłem drogowskaz muzeum wiejskie 300m. -postanowiłem że je zobaczę. Tak właśnie spędziłem najwięcej czasu z całej wycieczki zwiedzając Małe Muzeum  Ludowe u Kowalskich w Marcinowie.

Muzeum jest prywatną inicjatywą pana Mariana Kowalskiego i robi na początku wrażenie strasznej rupieciarni. Zastanawiając się nad stanem psychicznym mojego gospodarza doszedłem do wniosku, że nie może być gorszy od stanu autora bloga, którego nikt nie czyta, a ludzie mogą mieć różne hobby. Zatem jak ktoś nie che wchodzić do rupieciarni to niech nie wchodzi. Moim jednak zdaniem muzeum może być frajdą dla dzieci, które już nie wiedzą jak się żyło w XIX i XX wieku. Pan Marian nie sprzedaje biletów, ale można złożyć dobrowolny datek na rozwój muzeum.

W Rrzepotowicach miał się  pojawić czerwony szlak, ale nie było go w żadnym kierunku. Udałem się  drogą przez Przecławice na przełęcz Trójniak i tutaj w połowie drogi znalazłem  szlak czarny, który zaprowadził mnie na Długą Hale. Droga co prawda przypominała nawet miejscami drogi w górach, ale dla zmyłki Długa Hala okazała się być polem buraków. Za długą buraczaną halą, obok niebieskiego szlaku znajduje  się szczyt wykorzystywany przez lotniarzy -Gnieździniec. Jest to częściowo ogołocone z wszelkich krzewów i drzew wzgórze.

Kilkaset metrów za Gnieżdzińcem zaczyna sie urokliwa wioska -Kuraszków. Znajduje się tam nawet schronisko młodzieżowe. Dalej  postanowiłem, że udam się niebieskim szlakiem do Obornik Śląskich. Na końcu Kuraszkowa obok szlaku znajduje się stary dąb z pod którego Napoleon  miał dowodzić bitwą, przez co jest nazwany dębem Napoleońskim.  Wydostanie się z Kuraszkowa nie było łatwe, gdyż na końcu wioski szlak nie był najlepiej oznaczony, ale jakoś mi się to udało. Do Obornik Śląskich szlak niebieski biegnie obok wzgórza zwanego grzybkiem, przez górę Holteia. Wzgórza te w zimie stają się idealnym jak na okolice Wrocławia miejscem do zjeżdżania na sankach. Wieczorem już po zmroku udałem się na dworzec w Obornikach i tu ku mojemu zaskoczeniu pojawiły się drogowskazy z czerwonym  szlakiem włącznie.